Procedura wyd. dec. udzieleniu zezwolenia na zajęcie pasa dr., w celu prowadzenia robót związanych z umieszczeniem urządzeń infrastruktury tech., niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu dr. - Information Point on Telecommunications

Nazwa procedury:
Procedura wydania decyzji o udzieleniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, w celu prowadzenia robót związanych z umieszczeniem urządzeń infrastruktury technicznej, niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego.

ORGAN: W zależności od kategorii dróg publicznych - art. 19 ustawy [1] o drogach publicznych zarządcami dróg publicznych są dla dróg:
1) krajowych - Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;
2) wojewódzkich - zarząd województwa;
3) powiatowych - zarząd powiatu;
4) gminnych - wójt (burmistrz, prezydent miasta).

INFRASTRUKTURA: kanalizacja kablowa, telekomunikacyjna linia kablowa napowietrzna oraz podziemna, kabiny telekomunikacyjne, szafy i słupki telekomunikacyjne i inne podobne.

OPŁATY: Wniosek nie podlega opłacie skarbowej.

AKTY PRAWNE:
- [1] ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 2068),
- [2] ustawa z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2017 r. poz. 2062),
- [3] ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 2096),
- [4] ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 1202),
- [5] rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz.U. 2005 nr 219 poz. 1864 ze zm.),
- [5a] rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 22 czerwca 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz.U. 2010 nr 115 poz. 773),
- [6] rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (tekst jednolity: Dz.U. 2016 poz. 124),
- [7] rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 30 maja 2000 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogowe obiekty inżynierskie i ich usytuowanie (Dz.U. 2000 nr 63 poz. 735),
- [7a] rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 1 kwietnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogowe obiekty inżynierskie i ich usytuowanie (Dz.U. 2010 nr 65 poz. 408),
- [7b] rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 16 maja 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogowe obiekty inżynierskie i ich usytuowanie (Dz.U. 2012 poz. 608),
- [7c] rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 23 kwietnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogowe obiekty inżynierskie i ich usytuowanie (Dz.U. 2013 poz. 528),
- [7d] rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 10 czerwca 2014 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogowe obiekty inżynierskie i ich usytuowanie (Dz.U. 2014 poz. 858),
- [7e] rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 17 lutego 2015 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogowe obiekty inżynierskie i ich usytuowanie (Dz.U. 2015 poz. 331),
- [8] rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 16.01.2002 r. w sprawie przepisów techniczno-budowlanych dotyczących autostrad płatnych (Dz.U. 2002 nr 12 poz. 116 ze zm.),
- [8a] rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 1 kwietnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie przepisów techniczno-budowlanych dotyczących autostrad płatnych (Dz.U. 2010 nr 65 poz. 409),
- [8b] rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 10 czerwca 2014 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie przepisów techniczno-budowlanych dotyczących autostrad płatnych (Dz.U. 2014 poz. 857),
- [9] rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 czerwca 2004 r. w sprawie określenia warunków udzielania zezwoleń na zajęcie pasa drogowego (tekst jednolity: Dz.U. 2016 poz. 1264),
- [10] rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 18 lipca 2011 r. w sprawie wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg, których zarządcą jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad (tekst jednolity: Dz.U. 2014 poz. 1608),

OPIS PROCEDURY:
Zgodnie z art. 4 ustawy [1] o drogach publicznych, pas drogowy to wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą. Pas drogowy należy wyznaczyć z uwzględnieniem obiektów i urządzeń, służących do „realizacji celów związanych z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także zarządzania drogą (por. Wyrok WSA w Krakowie z dnia 17.12.2014 r., II SA/Kr 1511/14). Granice pasa drogowego powinny być wyraźnie zaznaczone liniami granicznymi na planie gruntu (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 22.09.2014 r., sygn. I SA/Wa 366/14).
Jak stanowi przepis art. 40 ust. 1 ustawy [1] o drogach publicznych, zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi wydanego w drodze decyzji administracyjnej. Zezwolenie, o którym mowa wyżej, dotyczy m.in. prowadzenia robót w pasie drogowym.

Tym samym po uprzednim uzyskaniu decyzji lokalizacyjnej w trybie art. 39 ust. 3 ustawy [1] o drogach publicznych (opisano w odrębnej procedurze), przedsiębiorca telekomunikacyjny uzyskuje decyzję określoną przepisem art. 40 ust. 1 i 2 pkt. 1 ustawy [1] o drogach publicznych.
Jak wynika z analizy postanowień art. 40 ustawy [1] o drogach publicznych, w szczególności dotyczących zasad ustalania opłat za zajęcie pasa drogowego (ust. 3 w zw. z ust. 4 tego przepisu), zezwolenie na zajęcie pasa drogowego może mieć charakter czasowy.
Ponadto z art. 40 ust. 4 ustawy o drogach publicznych wynika, że opłatę za zajęcie pasa drogowego w celu prowadzenia robót w pasie drogowym, o których mowa w art. 40 ust. 2 pkt. 1 ustawy [1] o drogach publicznych, ustala się jako iloczyn liczby metrów kwadratowych zajętej powierzchni pasa drogowego, stawki opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego i liczby dni zajmowania pasa drogowego, przy czym zajęcie pasa drogowego przez okres krótszy niż 24 godziny jest traktowane jak zajęcie pasa drogowego przez 1 dzień.
Wartość stawki opłaty regulowana jest aktem prawa miejscowego (organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, w drodze uchwały, ustala dla dróg, których zarządcą jest jednostka samorządu terytorialnego, wysokość stawek opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego), z zastrzeżeniem dróg krajowych, gdzie stawka regulowana jest rozporządzeniem [10] Ministra Infrastruktury w sprawie wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg, których zarządcą jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad.

Wniosek o wydania decyzji o udzieleniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, w celu prowadzenia robót związanych z umieszczeniem urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego.
Postępowanie w sprawie wydania decyzji o udzieleniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, w celu prowadzenia robót związanych z umieszczeniem urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, reguluje art. 40 ust. 1 i 2 pkt. 1 ustawy [1] o drogach publicznych, a wniosek inicjuje przedsiębiorca telekomunikacyjny.
Do wniosku należy dołączyć następujące załączniki:
1. szczegółowy plan sytuacyjny w skali 1:500 lub 1:1000 z zaznaczeniem granic i podaniem wymiarów planowanej powierzchni zajęcia pasa drogowego,
2. zatwierdzony projekt organizacji ruchu, jeżeli zajęcie pasa drogowego wpływa na ruch drogowy lub ogranicza widoczność na drodze albo powoduje wprowadzenie zmian w istniejącej organizacji ruchu pojazdów lub pieszych (projekt organizacji ruchu powinien określać sposób zabezpieczenia robót zgodnie z wymogami bezpieczeństwa ruchu drogowego),
3. ogólny plan orientacyjny w skali 1:10000 lub 1:25000 z zaznaczeniem zajmowanego odcinka pasa drogowego oraz informację o sposobie zabezpieczenia robót,
4. oświadczenie inwestora o :
- posiadaniu ważnego pozwolenia na budowę obiektu umieszczanego w pasie drogowym, lub
- zgłoszeniu budowy lub prowadzonych robót właściwemu organowi administracji architektoniczno-budowlanej, lub
- zamiarze budowy przyłączy telekomunikacyjnych, dla których sporządzono plan sytuacyjny na kopii aktualnej mapy zasadniczej lub mapy jednostkowej przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego,
5. inne fakultatywne, jak: harmonogram robót (w przypadku etapowego prowadzenia robót), bądź projekt budowlany,
6. pełnomocnictwo z oryginałem dokumentu potwierdzającego wniesienia opłaty skarbowej, jeżeli wnioskodawca reprezentowany będzie w postępowaniu przez pełnomocnika.

Odebranie wniosku.
Dzień doręczenie wniosku o wydanie decyzji organowi stanowi datę wszczęcia postępowania w sprawie.

Badanie właściwości organu.
Sprawę prowadzi organ który uprzednio wydał decyzję lokalizacyjną w trybie art. 39 ust. 3 ustawy [1] o drogach publicznych. Przypomnieć w tym miejscu należy, że zarządcą drogi może być zarówno organ jednostki samorządowej (wójt, burmistrz, prezydent miasta, zarząd powiatu bądź zarząd województwa), jak i organ administracji rządowej, jakim jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad. Dodatkowe utrudnienia mogą być związane z zawieraniem porozumień pomiędzy ww. organami, o przekazywaniu sobie kompetencji i zadań w sprawie zarządu. W granicach miast na prawach powiatu zarządcą wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem dróg ekspresowych i autostrad jest prezydent miasta.

Badanie wymogów formalnych wniosku.
Organ administracyjny prowadzący postępowanie, po ustaleniu swojej właściwości w sprawie, zobligowany jest przystąpić do zbadania spełnienia wymogów formalnych, złożonego przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego wniosku.
Organ przyjmuje wniosek, który może być wniesiony w sposób określony przepisem art. 63 § 1 ustawy [3] kodeks postępowania administracyjnego.
Datą wszczęcia postępowania jest dzień doręczenia wniosku organowi administracji publicznej, co wynika z treści art. 61 § 3 ustawy [3] kodeks postępowania administracyjnego lub dzień wprowadzenia wniosku do systemu teleinformatycznego organu administracji publicznej (art. 61 § 3a ustawy [3] kodeks postępowania administracyjnego).
Wniosek winien zawierać oznaczenie podmiotu który go wnosi, poprzez podanie firmy przedsiębiorcy telekomunikacyjnego.
Wniosek winien być również podpisany przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego zgodnie z zasadami reprezentacji. W imieniu przedsiębiorcy telekomunikacyjnego może działać pełnomocnik. Wówczas pełnomocnictwo (wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej od przedłożonego pełnomocnictwa), stanowi załącznik do wniosku, a jego przypadkowy brak może zostać usunięty w trybie art. 64 § 2 ustawy [3] kodeksu postępowania administracyjnego.
Przepis art. 63 § 2 ustawy [1] kodeks postępowania administracyjnego, określa minimalne wymagania, co do zawartości wniosku. Wniosek winien zawierać, co najmniej:
- wskazanie wnioskodawcy i jego adres,
- żądanie wnioskodawcy oraz
- czynić zadość innym wymaganiom określonych przepisami prawa i opisanym w procedurze.
Braki formalne wniosku, dają w razie ich nieusunięcia podstawy do pozostawienia wniosku bez rozpoznania, natomiast braki materialno–prawne do wyrażenia przez organ decyzji odmownej.
Pozostawienie wniosku bez rozpoznania, poprzedzone jest skierowaniem do przedsiębiorcy telekomunikacyjnego wezwania do: usunięcia braków formalnych wniosku, sprecyzowania treści żądania, podpisania wniosku, bądź przekazania wymaganych załączników.
Uzupełnienie przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego braków formalnych wniosku, umożliwia podjęcie kolejnych czynności w sprawie przez organ administracyjny.

Pozostawienie wniosku bez rozpoznania.
Jeżeli wniosek o wydanie decyzji nie zawierał adresu wnioskodawcy i nie istnieją możliwości ustalenia tego adresu przez organ na podstawie posiadanych przez organ danych, a także w razie nieuzupełnienia braków wniosku pomimo wezwania, organ pozostawia wniosek bez rozpoznania.

Badanie możliwości wszczęcia postępowania w sprawie.
Zgodnie z przepisem art. 61a § 1 ustawy [3] kodeks postępowania administracyjnego, gdy żądanie wszczęcia postępowania zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ wydaje postanowieni o odmowie wszczęcia postępowania. O ile nie rodzi trudności ustalenie pierwszej przesłanki, tj.: „wniesienie wniosku przez osobę niebędącą stroną”, to druga z przesłanek: „inne uzasadnione przyczyny” może rodzić trudności interpretacyjne. Wydaje się, że przez: „inne uzasadnione przyczyny” należy rozumieć takie stany faktyczne, bądź prawne, które nie uzasadniają prowadzenia postępowania. Do przyczyn takich możemy więc zaliczyć, np.: toczące się w sprawie inne postępowanie administracyjne.

Ustalenie stron postępowania.
Strony postępowania ustala się zgodnie z normą art. 28 ustawy [3] kodeks postępowania administracyjnego.

Merytoryczna ocena wniosku.
Przepis art. 40 ust. 1 i 2 pkt. 1 ustawy [1] o drogach publicznych nie zawiera przesłanek do wydania zezwolenia. Orzecznictwo sądów administracyjnych przyjmuje, że posiłkowo należy stosować przesłanki określone w art. 39 ust. 3 ustawy [1] o drogach publicznych. Tym samym odmowa wydania decyzji może być spowodowane następującymi przesłankami:
- zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, (w zakresie tego badania zarządca drogi jest organem wyspecjalizowanym i posiada pełną wiedzę o możliwości wystąpienia takich przesłanek, jednak okoliczności stanowiące podstawę wydania decyzji odmownej dla lokalizacji infrastruktury
w pasie drogowym nie mogą mieć charakteru zagrożeń ogólnych i potencjalnych (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17.08.2011 r. sygn. VI SA/Wa 943/11).
- naruszenie wymagań wynikających z przepisów odrębnych (takich jak przepisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, czy też przepisy techniczne określone m.in. w rozporządzeniu [5] Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie, rozporządzeniu [6] Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, rozporządzeniu [7] Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogowe obiekty inżynierskie i ich usytuowanie oraz rozporządzeniu [8] Ministra Infrastruktury w sprawie przepisów techniczno-budowlanych dotyczących autostrad płatnych.
- miałoby doprowadzić do utraty uprawnień z tytułu gwarancji lub rękojmi w zakresie budowy, przebudowy lub remontu drogi (w zakresie tej przesłanki udzielenie np. przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego zlecenia przedsiębiorcy budowlanemu, który uprzednio remontował drogę i udzielił gwarancji na przeprowadzone prace remontowe powoduje usunięcie tej przeszkody inwestycyjnej, ewentualnie przedsiębiorca telekomunikacyjny może również uzyskać od przedsiębiorcy budowlanego będącego gwarantem zaświadczenie, że zakres prac w pasie drogowym nie spowoduje utraty gwarancji. Przedstawiciel przedsiębiorcy budowlanego może brać również udział w odbiorze pasa drogowego.)
-a także odmawia wydania zezwolenia na umieszczenie w pasie drogowym infrastruktury telekomunikacyjnej, jeżeli w kanale technologicznym istnieją wolne zasoby (o ile taki kanał technologiczny jest już zlokalizowany w pasie drogowym).

Wydanie decyzji w sprawie.
Decyzja winna spełniać wymogi określone przepisem art. 107 ustawy [3] kodeks postępowania administracyjnego, a w przypadku decyzji udzielającej zezwolenia na zajęcie pasa drogowego lub jego części w celu prowadzenia robót związanych z umieszczeniem urządzeń infrastruktury technicznej, niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, winna zawierać elementy określone treścią przepisu § 2 rozporządzenia [9] Rady Ministrów w sprawie określenia warunków udzielania zezwoleń na zajęcie pasa drogowego i są to obligatoryjnie:
1) imię i nazwisko oraz adres lub nazwę i siedzibę podmiotu występującego o zajęcie pasa drogowego;
2) cel zajęcia pasa drogowego;
3) powierzchnię zajmowanego pasa drogowego;
4) okres zajęcia pasa drogowego;
5) wysokość opłaty za zajęcie pasa drogowego oraz sposób jej uiszczenia.
Ponadto w przypadku zajęcia pasa drogowego w celu prowadzenia robót zezwolenie na zajęcie pasa drogowego powinno określać dodatkowo:
1) sposób zabezpieczenia zajmowanego pasa drogowego;
2) warunki przywrócenia pasa drogowego do poprzedniego stanu użyteczności.
Wydanie decyzji o odmowie udzielenia zezwolenia na zajęcie pasa drogowego lub jego części uniemożliwia prowadzenie robót.
Zarządca drogi wydaje decyzje w terminach określonych przepisami ustawy [3] kodeks postępowania administracyjnego.

Doręczenie decyzji.
Doręczenie odpisu decyzji, w sprawie następuje zgodnie z przepisami działu I rozdziału 8 ustawy [3] kodeks postępowania administracyjnego - w trybie art. 39 ww. ustawy to jest przez pocztę, przez pracowników organu lub przez inne upoważnione osoby lub organy za pokwitowaniem bądź przez zastępcze formy doręczenia z uwzględnieniem stosownych domniemań w tym zakresie (zob.: art. 43 i 44 ustawy [3] kodeks postępowania administracyjnego oraz procedurę dotyczącą doręczania pism w postępowaniu administracyjnym).
Dodatkowo podnieść należy, że artykuł 110 ustawy [3] kodeks postępowania administracyjnego wprowadza zasadę związania organu wydaną przez siebie decyzją, w celu realizacji zasady trwałości decyzji. Związanie to powstaje z chwilą doręczenia decyzji oraz trwa do czasu uchylenia lub zmiany tej decyzji administracyjnej.