Procedura orientacyjna ustalenia trybu lokalizacji inwestycji telekomunikacyjnej. - Information Point on Telecommunications

Nazwa procedury:
Procedura orientacyjna ustalenia trybu lokalizacji inwestycji telekomunikacyjnej.

ORGAN: Wójt – Urząd Gminy. Burmistrz / Prezydent - Urząd Miasta.
Wojewoda w przypadku lokalizowania regionalnych sieci szerokopasmowych.

INFRASTRUKTURA: Najczęstsze przypadki realizacji infrastruktury telekomunikacyjnej, wymagającej uzyskania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, dotyczą realizacji infrastruktury wymagającej jednocześnie pozwolenia na budowę bądź realizacji infrastruktury wobec której obowiązek taki wynika wprost z przepisu prawa. Pozyskania decyzji lokalizacyjnej wymaga tym samym realizacja:
- masztu telekomunikacyjnego wolnostojącego,
- wieży telekomunikacyjnej wolnostojącej,
- infrastruktury, która wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, bądź przeprowadzenia oceny oddziaływania na obszar Natura 2000 (np. przejście kanalizacji przez obszar Natura 2000),
- infrastruktury telekomunikacyjnej w ramach odstępstw od przepisów techniczno-budowlanych,
- infrastruktury telekomunikacyjnej przy obiekcie wpisanym do rejestru zabytków,
- sieci telekomunikacyjnej, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt. 19a ustawy [2] prawo budowlane.

AKTY PRAWNE:
- [1] ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 2096),
- [2] ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 1202),
- [3] ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 1945),
- [4] ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 2204),
- [5] ustawa z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2017 r. poz. 2062),
- [6] rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz.U. 2003 nr 164 poz. 1589),
- [7] rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz.U. 2005 nr 219 poz. 1864 ze zm.),
- [7a] rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 22 czerwca 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz.U. 2010 nr 115 poz. 773),
- [8] rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. 2003 nr 164 poz. 1587).

OPIS PROCEDURY:
Procedura ma na celu ustalenie wymogu lokalizowania infrastruktury telekomunikacyjnej. Wskazać bowiem należy, że infrastruktura telekomunikacyjna korzysta z szerokiego zwolnienia z obowiązku lokalizowania, wynikającego z art. 47 ustawy [5] o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych bądź art. 50 ust. 2 ustawy [3] o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W pozostałych przypadkach o ile przebieg infrastruktury nie będzie objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, bądź domniemaniem zgodności inwestycji z planem (zobacz art. 46 ust. 2 ustawy [5] o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych), inwestor zobowiązany będzie, do przeprowadzenia procesu lokalizacji infrastruktury.
W obowiązującym systemie prawnym rozróżniamy trzy sposoby lokalizowania infrastruktury telekomunikacyjnej służącej zapewnieniu łączności:
- na podstawie planu zagospodarowania przestrzennego,
- na podstawie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego,
- na podstawie decyzji o ustaleniu lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej.

Ustalenie czy istnieje obowiązek lokalizowania infrastruktury telekomunikacyjnej.
W przypadku braku planu miejscowego lokalizowanie infrastruktury telekomunikacyjnej odbywa się z uwzględnieniem następujących zasad:
a) infrastruktura telekomunikacyjna będąca inwestycją celu publicznego z zakresu łączności publicznej i będąca infrastrukturą o nieznacznym oddziaływaniu, nie wymaga uzyskania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego (zobacz art. 47 ustawy [5] o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych),
b) dla pozostałej infrastruktury telekomunikacyjnej będącej inwestycją celu publicznego, nie wymaga się uzyskania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli możliwe będzie zastosowanie wobec tej infrastruktury przesłanek, określonych przepisem art. 50 ust. 2 ustawy [3] o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym,
c) jeżeli nie jest możliwe zastosowanie wyłączenia z pkt. a lub b dla infrastruktury telekomunikacyjnej będącej inwestycją celu publicznego, wymagane jest uzyskanie decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, ewentualnie decyzji lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej (jeżeli jest to sieć szerokopasmowa, realizowana przez podmioty wymienione w art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy [5] o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, realizowana w ramach programów operacyjnych),
d) jeżeli infrastruktura telekomunikacyjnej nie jest inwestycją celu publicznego, można ją lokalizować na zasadach decyzji o warunkach zabudowy (dotyczy to jedynie przypadku budowy infrastruktury przez podmioty, które nie są przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi, na potrzeby łączności wewnętrznej).

Zwolnienie z obowiązku lokalizowania.
Pierwszą podstawą do zwolnienia z obowiązku pozyskania decyzji lokalizacyjnej stanowi przepis art. 47 ustawy [5] o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, zgodnie z którym nie jest wymagane uzyskanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla realizacji inwestycji związanych z budową bądź robotami budowlanymi „infrastruktury o nieznacznym oddziaływaniu”. Zgodnie z przepisem art. 2 ust. ust. 1 pkt. 4 ustawy [5], w katalogu infrastruktury o nieznacznym oddziaływaniu znajduje się: „kanalizacja kablowa, linia kablowa podziemna, instalacja radiokomunikacyjna wraz z konstrukcją wsporczą do wysokości 5 m, szafy i słupki telekomunikacyjne oraz inne podobne urządzenia i obiekty, a także związany z nimi osprzęt i urządzenia zasilające, jeżeli nie są zaliczone do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko lub nie stanowią przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na obszary Natura 2000”. Warto w tym miejscu podnieść, że katalog ten jest otwarty, a infrastruktura inna o podobnym charakterze również winna być objęta zwolnieniem płynącym z tego przepisu.
Jednocześnie przepis art. 47 ustawy [5] o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, stanowi lex specialis wobec przepisu art. 50 ust. 2 ustawy [3] o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i jeżeli realizacja inwestycji telekomunikacyjnej nie jest objęta zwolnieniem z obowiązku pozyskania decyzji lokalizacyjnej na podstawie art. 47 ustawy [5] o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, nie ma przeszkód, aby taką infrastrukturę objąć zwolnieniem wynikającym z przepisu art. 50 ust. 2 ustawy [3] o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Zgodnie natomiast z art. 50 ust. 2 ustawy [3] o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie wymagają wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego roboty budowlane:
(1) polegające na remoncie, montażu lub przebudowie, jeżeli nie powodują zmiany sposobu zagospodarowania terenu i użytkowania obiektu budowlanego oraz nie zmieniają jego formy architektonicznej, a także nie są zaliczone do przedsięwzięć, wymagających przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, w rozumieniu przepisów o ochronie środowiska, albo
(2) niewymagające pozwolenia na budowę.
Dodatkowo zwolnieniem wynikającym z art. 47 ustawy [5] o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, nie są objęte:
(1) inwestycje, które zaliczane są do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko,
(2) inwestycje zaliczane do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na obszary Natura 2000.
Wskazać również należy, że zwolnieniem z obowiązku pozyskania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, nie są objęte sieci telekomunikacyjne, co wynika wprost z treści art. 30 ust. 4b ustawy [2] prawo budowlane.

Ustalenie czy istnieje plan miejscowy.
Miejscowy plan zagospodarowaniu przestrzennego jest aktem prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 ustawy [3] o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), w którym to zgodnie z przepisem artykułu 4 ust. 1 ustawy [3] następuje: „ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu”. Tym samym określenie zasad budowy infrastruktury telekomunikacyjnej, jako inwestycji celu publicznego winno nastąpić już w planie miejscowym. Świadczą o tym również postanowienia § 4 pkt. 9 rozporządzenia [8] Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wskazujące, że plan winien zawierać:
- określenie układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych,
- określenie warunków powiązań układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej z układem zewnętrznym,
- wskaźniki w zakresie komunikacji i sieci infrastruktury technicznej, w szczególności ilość miejsc parkingowych w stosunku do ilości mieszkań lub ilości zatrudnionych albo powierzchni obiektów usługowych i produkcyjnych.

Ustalenie czy zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z planem miejscowym.

Na etapie analizy planu miejscowego przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych, pojawiają się różnego rodzaju wątpliwości, związane z dopuszczalnością realizacji inwestycji telekomunikacyjnej. Wątpliwości te możemy podzielić na dwie grupy:
(1) Pierwsza dotyczy sytuacji, w której plan zagospodarowania przestrzennego zabrania realizacji inwestycji. Wówczas przedsiębiorca telekomunikacyjny, bądź Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej mogą skorzystać z instytucji zaskarżenia takiego postanowienia planu miejscowego. Ustawodawca przepisem art. 48 ustawy [5] o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, przyznał przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu możliwość, zaskarżenia uchwały w sprawie planu miejscowego, w zakresie przyjętych w planie rozwiązań, które ograniczają, bądź uniemożliwiają lokalizowanie inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej. Wskazany powyżej przepis stanowi gwarancję przestrzegania przez prawodawcę lokalnego (radę gminy) zakazów, o których stanowi art. 46 ust. 1 ustawy [1] o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych. W przepisie tym zawarta jest prawna podstawa legitymacji skargowej dla przedsiębiorców telekomunikacyjnych, umożliwiająca im skuteczne wnoszenie skargi do sądu administracyjnego, przy zastrzeżeniu dokonanym przez ustawodawcę, że ich interes prawny mieści się w zakresie telekomunikacji. Szczegółowy tryb zaskarżenia planu miejscowego opisany został w odrębnej procedurze.
(2) Druga natomiast związana jest z sytuacją tzw. „planu milczącego”, a więc braku wyraźnych postanowień planu, regulujących kwestię budowy infrastruktury telekomunikacyjnej. Wówczas należy skorzystać z reguły interpretacyjnej, określonej przepisem art. 46 ust. 2 ustawy [5] o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych: „dopuszcza się jej lokalizowanie, jeżeli nie jest to sprzeczne z określonym w planie przeznaczeniem terenu, ani nie narusza ustanowionych w planie zakazów lub ograniczeń. Przeznaczenie terenu na cele zabudowy wielorodzinnej, rolnicze, leśne, usługowe lub produkcyjne nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, a przeznaczenie terenu na cele zabudowy jednorodzinnej nie jest sprzeczne z lokalizacją infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu.”

Przykładowo:
- zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 09.10.2017 r sygn. II SA/Gl 499/17: "Jeżeli lokalizacja inwestycji z zakresu łączności publicznej nie jest umieszczona w planie miejscowym, dopuszcza się jej lokalizowanie, jeżeli nie jest to sprzeczne z określonym w planie przeznaczeniem terenu ani nie narusza ustanowionych w planie zakazów i ograniczeń. Przeznaczenie terenu na cele produkcji rolnej – R1, w przypadku braku możliwości lokalizacji tych sieci poza tym terenem, nie jest sprzeczne z lokalizacją takiej inwestycji, o ile plan miejscowy nie zawiera w swojej treści innych ograniczeń i zakazów."
- zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 11.08.2016r sygn. II SA/Sz 492/16. „Przepis art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1537) stanowi, że rozwiązania przyjmowane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej. Władztwo planistyczne gminy jest niewątpliwie szerokie, albowiem może ona samodzielnie decydować o sposobie zagospodarowania terenu, wprowadzając do planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego bądź to precyzyjne zapisy, bądź też postanowienia ogólne dla poszczególnych terenów. Wszelkie jednak czynności gminy, także o charakterze publicznoprawnym, muszą odznaczać się legalnością, gdyż gmina jest obowiązana działać zgodnie z prawem. Nie może zatem ustanawiać takich uregulowań w planie, które w istocie naruszają uprawnienia określonych podmiotów zagwarantowane ustawą.”
- zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 12.02.2014 r. sygn. II SA/Gd 834/13. „Skoro zapisy planu miejscowego w ogóle nie stanowią, czy na danym terenie tym można lokalizować inwestycje celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w świetle treści art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 880) nie sposób uznać, że na terenie tym istnieje zakaz budowy tego typu inwestycji. Należy bowiem wziąć pod uwagę, że jest to teren głównie usługowy (rzemiosło), na którym lokalizacja takich inwestycji - zgodnie z treścią art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, jest co do zasady dopuszczalna. Przeznaczenie terenu na cele zabudowy wielorodzinnej nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, natomiast przeznaczenie terenu na cele zabudowy jednorodzinnej nie jest sprzeczne z lokalizacją infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu.”

Ustalenie czy realizując infrastrukturę, realizujemy cel publiczny.
Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą sądów administracyjnych, inwestycja celu publicznego nie musi być realizowana przez podmioty publiczne oraz z wykorzystaniem funduszy publicznych. Inwestycje takie identyfikuje się bowiem poprzez cel, jaki mają osiągnąć, a więc w tym przypadku łączność publiczną. Inwestycje takie zaspokajają zapotrzebowanie ludności na usługi telekomunikacyjne (usługi głosowe, Internetu, bądź telewizji i radia naziemnego) (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18.05.2016 rok sygn. I OSK 1444/15, wyroki NSA z dnia 4 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 102/13 i z dnia 26 września 2013 r. sygn. akt I OSK 831/13).
W przypadku, w którym inwestor nie wykaże celu publicznego realizowanej inwestycji, zobowiązany jest do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy.

Ustalenie sposobu lokalizowania.
Dla realizacji infrastruktury telekomunikacyjnej celu publicznego, wyróżniamy dwa sposoby lokalizowania inwestycji:
1) w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego - stwierdzić należy, że wydawana jest ona dla obszarów, dla których nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, dla potrzeb lokalizacji inwestycji publicznych. W sytuacji braku planu, decyzja taka rozstrzyga o dopuszczalności realizacji danego zamierzenia inwestycyjnego w konkretnym miejscu z punktu widzenia przepisów prawa, co wynika z art. 50 ustawy [3] o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jej rolą jest bowiem gwarantowanie, że planowane zagospodarowanie przestrzeni nie narusza prawa. Decyzja o ustaleniu lokalizacji celu publicznego dotyczy fazy projektowania zmiany zagospodarowania przestrzeni, nie zaś fazy realizacji samej inwestycji. Do realizacji takiej, a zatem do wykonywania np. robót budowlanych, może dojść w przypadku robót podlegających reglamentacji prawa budowlanego, po uzyskaniu decyzji o pozwoleniu na budowę, bądź przeprowadzeniu zgłoszenia. Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, określa rodzaj inwestycji, szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające dla danej inwestycji z przepisów szczegółowych, oraz linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej skali. Decyzja określa również wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich. Aby przedsiębiorca telekomunikacyjny uzyskał decyzję, zobowiązany jest złożyć kompletny wniosek, który podlega następnie ocenie przez organ administracyjny, zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, dodatkowo w postępowaniu wniosek ten uzyskać musi wszystkie wymagane przez prawo uzgodnienia. Brak spełnienia powyższych warunków, skutkował będzie odmową ustalenia lokalizacji celu publicznego, również dokonaną w formie decyzji. Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego winna spełniać wymogi określone w art. 54 ustawy [3] o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wymogi formalne określone przepisem art. 107 ustawy [1] kodeks postępowania administracyjnego, a także wymogi określone w przepisach szczególnych, np. ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie. Przedsiębiorca telekomunikacyjny, organ architektoniczno-budowlany oraz projektant uprawniony do projektowania w telekomunikacji związani są parametrami planowanego przedsięwzięcia, określonymi decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
2) w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej. Omawiając natomiast wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej inwestycji celu publicznego, stwierdzić należy, że wydawana jest ona dla obszarów, dla których nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, dla potrzeb lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej, która jest inwestycją celu publicznego. W sytuacji braku planu, decyzja taka rozstrzyga o dopuszczalności realizacji takiego zamierzenia inwestycyjnego w konkretnym miejscu z punktu widzenia przepisów prawa. Jej rolą jest bowiem gwarantowanie, że planowane zagospodarowanie przestrzeni nie narusza prawa. Procedura dotycząca lokalizowania regionalnych sieci szerokopasmowych, stanowi lex specialis wobec uregulowań zawartych w ustawie [2] prawo budowlane oraz wobec zasad planowania i zagospodarowania przestrzennego, zawartych w ustawie [3] o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, której zgodnie z art. 49 ust. 2 ustawy [5] o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, nie stosuje się w sprawach dotyczących lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej. Inwestor nie jest obowiązany do stosowania procedury lokalizowania regionalnej sieci szerokopasmowej. Prawodawca pozostawił inwestorowi wybór prawnej procedury, mającej na celu realizację sieci szerokopasmowej. Możliwość tego wyboru pojawiła się wraz z nowelizacją ustawy [5], poprzez wprowadzenie do jej treści z dniem 16 grudnia 2012 r. artykułu 49a (art. 1 pkt 5 ustawy z 12 października 2012 r. o zmianie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw, opublikowanej w Dz. U. z 2012 r. pod poz. 1256). Zgodnie z art. 49 ust. 1, 2 i 3 ustawy [5], regionalną sieć szerokopasmową lokalizuje się w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej. W sprawach dotyczących lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej nie stosuje się przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Regionalna sieć szerokopasmowa jest inwestycją celu publicznego w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami. Obowiązujący od 16 grudnia 2012 roku art. 49a ustawy [5] stanowi natomiast, że regionalna sieć szerokopasmowa może być realizowana przez inwestora, bez konieczności uzyskiwania decyzji o ustaleniu lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej, na warunkach określonych w ustawie [3] o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz ustawie [2] Prawo budowlane (zobacz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 7 kwietnia 2016 roku sygn. akt II SA/Ke 31/16). Ustawodawca przyznał Inwestorowi możliwość wyboru trybu realizacji inwestycji. Przyjąć należy, że wybór następuje poprzez zgłoszenie wniosku w odpowiednim trybie. Organ rozpatrujący wniosek jest związany wyborem trybu dokonanym przez Inwestora, tj. trybem o ustaleniu lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej (a następnie uzyskaniem pozwolenia na budowę wydawanego przez wojewodę), bądź trybem o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego (a następnie uzyskaniem pozwolenia na budowę wdanego przez starostę/prezydenta miasta na prawach powiatu). Inwestor może dokonać podziału inwestycji realizowanych w ramach województwa i uzyskać decyzję o ustaleniu lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej jedynie na tą część inwestycji, która wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Aby inwestor mógł złożyć wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu regionalnej sieci szerokopasmowej, zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:
(1) wniosek dotyczy sieci szerokopasmowej lub infrastruktury telekomunikacyjnej,
(2) inwestorem jest jednostka samorządu terytorialnego (podmioty wymienione w art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy [5] o wspieraniu rozwoju usługi i sieci telekomunikacyjnych),
(3) inwestycja realizowana jest w ramach programów operacyjnych. Decyzja o ustaleniu lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej dotyczy fazy projektowania zmiany zagospodarowania przestrzeni, nie zaś fazy realizacji samej inwestycji.