Wydanie decyzji środowiskowej dla przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. - Information Point on Telecommunications

Nazwa procedury:
Wydanie decyzji środowiskowej dla przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.

ORGAN: Wójt – Urząd Gminy. Burmistrz / Prezydent - Urząd Miasta. Wyjątek regionalny dyrektor ochrony Środowiska dla realizacji regionalnych sieci szerokopasmowych.

INFRASTRUKTURA: Procedura może dotyczyć realizacji: wolnostojącego masztu telekomunikacyjnego z antenami, wolnostojącej wieży telekomunikacyjnej z antenami, konstrukcji wsporczej i instalacji radiokomunikacyjnych na obiekcie budowlanym.

AKTY PRAWNE:
- [1] ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 2096),
- [2] ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (dalej również "ustawa środowiskowa") (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 2081),
- [3] ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 1202),
- [4] ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 799),
- [5] ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 1614),
- [6] rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (tekst jednolity: Dz.U. 2016 poz. 71),
- [7] rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz.U. 2003 nr 192 poz. 1883).

OPŁATY: Procedura może wymagać uiszczenia opłaty.

OPIS PROCEDURY:
Zgodnie z art. 71 ust.1 i ust. 2 pkt 2 ustawy [2] o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (dalej również jako „ustawa środowiskowa”), przedmiotem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest określenie środowiskowych uwarunkowań realizacji danego przedsięwzięcia, przez które (zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy[2]) należy rozumieć "zamierzenie budowlane lub inną ingerencję w środowisko polegającą na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu, w tym również na wydobywaniu kopalin", przy czym przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty, a uzyskanie takiej decyzji jest wymagane dla przedsięwzięć, mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Z kolei z art. 59 ust. 1 pkt 2 ustawy [2] środowiskowej płynie wniosek, że realizacja przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, nie rodzi automatycznie obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania takiego przedsięwzięcia na środowisko (w rozumieniu art.3 ust.1 pkt 8 ustawy [2] środowiskowej), jednakże obowiązek taki może zostać stwierdzony na podstawie art. 63 ust.1 ustawy [2]. Stosownie do tego przepisu, obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dla planowanego przedsięwzięcia, mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko stwierdza, w drodze postanowienia, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. W postanowieniu, o którym mowa w art. 63 ust. 1 ustawy [2] środowiskowej, organ określa jednocześnie zakres raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko (art.63 ust.4 ustawy [2] środowiskowej).
W świetle art.3 ust.1 pkt 8 ustawy [2] środowiskowej, przez ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko należy rozumieć postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia, obejmujące w szczególności:
a) weryfikację raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko,
b) uzyskanie wymaganych ustawą opinii i uzgodnień,
c) zapewnienie możliwości udziału społeczeństwa w postępowaniu.
Postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, służy ocenie na wstępnym etapie wszystkich potencjalnych zagrożeń dla środowiska oraz podjęciu próby wypracowania rozwiązań, eliminujących lub maksymalnie minimalizujących negatywne oddziaływania na środowisko, które następnie powinny być wykorzystane na dalszych etapach postępowania administracyjnego.
Stosownie do powyższego, zgodnie z art. 62 ust.1 ustawy [2] środowiskowej, w ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko określa się, analizuje oraz ocenia:
1) bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na:
a) środowisko oraz ludność, w tym zdrowie i warunki życia ludzi,
b) dobra materialne,
c) zabytki,
ca) krajobraz, w tym krajobraz kulturowy,
d) wzajemne oddziaływanie między elementami, o których mowa w lit. a-ca,
e) dostępność do złóż kopalin;
1a) ryzyko wystąpienia poważnych awarii oraz katastrof naturalnych i budowlanych;
2) możliwości oraz sposoby zapobiegania i zmniejszania negatywnego oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko;
3) wymagany zakres monitoringu.
W myśl art. 80 ust. 1 ustawy [2] środowiskowej, jeżeli była przeprowadzona ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, właściwy organ wydaje decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, biorąc pod uwagę: 1) wyniki uzgodnień i opinii, o których mowa w art. 77 ust. 1; 2) ustalenia zawarte w raporcie o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko; 3) wyniki postępowania z udziałem społeczeństwa; 4) wyniki postępowania w sprawie transgranicznego oddziaływania na środowisko, jeżeli zostało przeprowadzone.
Wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem: decyzji o pozwoleniu na budowę, decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego, decyzji o pozwoleniu na wznowienie robót budowlanych oraz decyzji o pozwoleniu na zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części - wydawanych na podstawie ustawy [3] prawo budowlane, co wynika z treści art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy [2] środowiskowej. Z kolei, jak wynika z art. 72 ust. 1 pkt 3 oraz 17 ustawy [2] środowiskowej wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz przed uzyskaniem decyzji o ustaleniu lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej. Złożenie wyżej wymienionych wniosków powinno nastąpić w terminie 4 lat od dnia, w którym decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach stała się ostateczna.
Stosownie do art. 71 ust. 1 ustawy [2], decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach określa środowiskowe uwarunkowania dla realizacji konkretnego przedsięwzięcia. Charakter planowanej inwestycji określa zatem konieczność uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, przed złożeniem wniosku o udzielenie pozwolenia na budowę bądź decyzji o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego (decyzji o ustalenie lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej). Tym samym DUŚ jest etapem poprzedzającym wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę i dopiero wydanie pozwolenia na budowę, otwiera gwarancję możliwości realizacji inwestycji. Zasadniczą cechą postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji planowanego przedsięwzięcia, jest ustalenie zagrożeń, jakie niesie ze sobą dane przedsięwzięcie, a na tej podstawie powiązanie owych zagrożeń z wpływem na środowisko, usunięcie bądź ograniczenie owych zagrożeń.
Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach nie jest decyzją uznaniową. Oznacza to, iż organ właściwy do wydania tej decyzji winien przeprowadzić postępowanie przewidziane przepisami ustawy [2] środowiskowej i jest zobligowany wydać tę decyzję, jeżeli inwestor spełni wymagania określone przepisami ustawy [2].
Grupa takich przedsięwzięć ustalana jest poprzez odwołanie się do katalogu, określonego w przepisach § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia [6] Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.
Do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się m.in.: instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 7, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:
a) 15 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 5 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
b) 100 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 20 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
c) 500 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 40 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
d) 1000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 70 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
e) 2000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m i nie mniejszej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
f) 5000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m i nie mniejszej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
g) 10 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 300 m i nie mniejszej niż 200 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny.
- przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna.
Zgodnie z wyrokiem z dnia 11.01.2018 r. wydany w sprawie do sygn. akt II OSK 766/16, przez Naczelny Sąd Administracyjny, w którym podkreślono, że „Zsumowanie mocy anten sektorowych, a także anten sektorowych i anten radiolinii, stałoby bowiem w oczywistej sprzeczności z jednoznacznie określonymi - treścią § 3 ust. 1 pkt 8 (a także § 2 ust. 1 pkt 7) rozporządzenia - kryteriami kwalifikacji przedsięwzięć radiokomunikacyjnych, jako wymagających przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko.
Godzi się przy tym odnotować, że w świetle § 2 ust. 1 pkt 7 oraz § 3 ust. 1 pkt 8 aktualnie obowiązującego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2016 r., poz. 71) "(...) równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna (...)".

Ustalenie, czy przedsięwzięcie należy do kategorii potencjalnie znacząco oddziaływujących na środowisko.
Inwestor (przedsiębiorca telekomunikacyjny) winien dokonać kwalifikacji planowanego przedsięwzięcia. Kwalifikacji tej dokonuje się na podstawie przepisów rozporządzenia [6] Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Do przedsięwzięcięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zaliczamy przedsięwzięcia określone katalogiem § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia [6] Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

Skompletowanie wniosku.
Postępowanie w sprawie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (DUŚ) wszczynane jest na wniosek przedsiębiorcy telekomunikacyjnego.
Do wniosku przedsiębiorca telekomunikacyjny dołącza się dokumenty określone przepisem art. 74 ust. 1 pkt. 2, 3, 3a, 5 oraz 6 ustawy [2] środowiskowej.
2) w przypadku przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko - kartę informacyjną przedsięwzięcia;
3) poświadczoną przez właściwy organ kopię mapy ewidencyjnej obejmującej przewidywany teren, na którym będzie realizowane przedsięwzięcie, oraz obejmującej przewidywany obszar, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie, z zastrzeżeniem ust. 1b;
3a) mapę w skali zapewniającej czytelność przedstawionych danych z zaznaczonym przewidywanym terenem, na którym będzie realizowane przedsięwzięcie, oraz z zaznaczonym przewidywanym obszarem, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie, wraz z zapisem mapy w formie elektronicznej;
5) dla przedsięwzięć, dla których organem prowadzącym postępowanie jest regionalny dyrektor ochrony środowiska - wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli plan ten został uchwalony, albo informację o jego braku; nie dotyczy to wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla inwestycji związanych z regionalnymi sieciami szerokopasmowymi;
6) wypis z rejestru gruntów lub inny dokument, wydany przez organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków, pozwalający na ustalenie stron postępowania, zawierający co najmniej numer działki ewidencyjnej oraz, o ile zostały ujawnione: numer jej księgi wieczystej, imię i nazwisko albo nazwę oraz adres podmiotu ewidencyjnego, obejmujący przewidywany teren, na którym będzie realizowane przedsięwzięcie, oraz obejmujący obszar, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie, z zastrzeżeniem ust. 1b;
1b. Jeżeli liczba stron w postępowaniu o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przekracza 20, dla przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, dla których nie stwierdzono obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, kopię mapy ewidencyjnej, o której mowa w ust. 1 pkt 3, oraz dokument, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, przedkłada się w terminie 14 dni od dnia, w którym postanowienie stało się ostateczne.

Złożenie wniosku.
Wniosek o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wraz z załącznikami należy złożyć do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, właściwego ze względu na miejsce położenia planowanego przedsięwzięcia.

Badanie właściwości organu.
Właściwość organu wydającego decyzję w sprawie ustala się zgodnie z przepisem art. 75 ustawy [2] środowiskowej.

Przekazanie zgodnie z właściwością.
W przypadku, w którym organ administracyjny ustali swoją niewłaściwość, przekazuje sprawę według właściwości innemu organowi.

Zwrot wniosku w formie postanowienia, w przypadku braku możliwości ustalenia właściwości.
Odrębną kategorią są przypadki, w których organ nie może ustalić w sposób prawidłowy organu administracji. W takim przypadku dokonuje zwrotu wniosku w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Sprawdzenie wymogów formalnych, ewentualnie pozostawienie wniosku bez rozpoznania.
Organ administracyjny prowadzący postępowanie, po ustaleniu swojej właściwości w sprawie, zobligowany jest przystąpić do zbadania spełnienia wymogów formalnych, złożonego przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego wniosku.
Organ przyjmuje wniosek, który może być wniesiony w sposób określony przepisem art. 63 § 1 ustawy [1] kodeks postępowania administracyjnego.
Datą wszczęcia postępowania jest dzień doręczenia wniosku organowi administracji publicznej, co wynika z treści art. 61 § 3 ustawy [1] kodeks postępowania administracyjnego lub dzień wprowadzenia wniosku do systemu teleinformatycznego organu administracji publicznej (art. 61 § 3a ustawy [1] kodeks postępowania administracyjnego).
Wniosek winien zawierać oznaczenie podmiotu który go wnosi, poprzez podanie firmy przedsiębiorcy telekomunikacyjnego.
Wniosek winien być również podpisany przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego zgodnie z zasadami reprezentacji. W imieniu przedsiębiorcy telekomunikacyjnego może działać pełnomocnik. Wówczas pełnomocnictwo (wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej od przedłożonego pełnomocnictwa), stanowi załącznik do wniosku, a jego przypadkowy brak może zostać usunięty w trybie art. 64 § 2 ustawy [1] kodeksu postępowania administracyjnego.
Przepis art. 63 § 2 ustawy [1] kodeks postępowania administracyjnego, określa minimalne wymagania, co do zawartości wniosku. Wniosek winien zawierać, co najmniej:
- wskazanie wnioskodawcy i jego adresu,
- żądanie wnioskodawcy oraz
- czynić zadość innym wymaganiom określonych przepisami prawa i opisanym w procedurze.
Braki formalne wniosku, dają w razie ich nieusunięcia podstawy do pozostawienia wniosku bez rozpoznania, natomiast braki materialno–prawne do wyrażenia przez organ decyzji odmownej.
Pozostawienie wniosku bez rozpoznania, poprzedzone jest skierowaniem do przedsiębiorcy telekomunikacyjnego wezwania do: usunięcia braków formalnych wniosku, sprecyzowania treści żądania, podpisania wniosku, bądź przekazania wymaganych załączników.
Uzupełnienie przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego braków formalnych wniosku, umożliwia podjęcie kolejnych czynności w sprawie przez organ administracyjny.

Ustalenie możliwości wszczęcia postępowania.
Zgodnie z przepisem art. 61a § 1 ustawy [1] kodeks postępowania administracyjnego, gdy żądanie wszczęcia postępowania zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania. O ile nie rodzi trudności ustalenie pierwszej przesłanki tj.: "wniesienie wniosku przez osobę niebędącą stroną", to druga z przesłanek: „inne uzasadnione przyczyny” może rodzić trudności interpretacyjne. Wydaje się, że przez "inne uzasadnione przyczyny" należy rozumieć takie stany faktyczne bądź prawne, które nie uzasadniają prowadzenia postępowania. Do przyczyn takich możemy więc zaliczyć, np.: toczące się w sprawie inne postępowanie administracyjne.

Wezwanie do uzupełnienia braków.
Organ bada spełnienie warunków przedłożonego wniosku oraz ewentualnie wzywa wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Uzupełnienie wniosku.
Wnioskodawca uzupełnia braki wniosku na podstawie przepisów ustawy [1] kodeks postępowania administracyjnego.

Ustalenie stron postępowania.
Podstawowym obowiązkiem organu administracji jest w szczególności ustalenie, kto jest stroną danego postępowania administracyjnego. W sprawach wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, strony wyznaczone są zgodnie z normą art. 74 ust. 3 a ustawy [2] środowiskowej. Zgodnie z powołanym przepisem: "Stroną postępowania o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wnioskodawca oraz podmiot, któremu przysługuje prawo rzeczowe do nieruchomości znajdującej się w obszarze, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie. Przez obszar ten rozumie się: 1) działki przylegające bezpośrednio do działek, na których ma być realizowane przedsięwzięcie; 2) działki, na których w wyniku realizacji lub funkcjonowania przedsięwzięcia zostałyby przekroczone standardy jakości środowiska; 3) działki znajdujące się w zasięgu znaczącego oddziaływania przedsięwzięcia, które może wprowadzić ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości, zgodnie z jej aktualnym przeznaczeniem."
Nowy sposób definiowania stron postępowania obowiązuje od 1 stycznia 2018 roku i ma na celu jasne określenie stron postępowania oraz ujednolicenie dotychczasowego orzecznictwa, które często definiowało strony postępowania nazbyt szeroko, wskazując, że za stronę należy uznać właścicieli nieruchomości położonych w strefie każdego oddziaływania przedsięwzięcia, a nie tylko oddziaływania znaczącego (por. A. Siwkowska, Decyzje środowiskowe. Opinie i uzgodnienia, Warszawa 2018).

Ustalenie czy przedsiębiorca telekomunikacyjny jest zobowiązany do pozyskania DUŚ.
Organ administracyjny w oparciu o postanowienia przepisu art. 71 oraz 72 ustawy [2] środowiskowej, ustala zakres przedsięwzięć wymagających uzyskania DUŚ. Organ nie może dowolnie kwalifikować przedsięwzięć i musi opierać się o normy wyżej wymienionych przepisów. Wydanie decyzji w sytuacji, w której przedsiębiorca telekomunikacyjny nie był zobowiązany do jej pozyskania, prowadziłoby do stwierdzenia jej nieważności.
Z modelu postępowania określonego w Rozdziale 3, Działu V ustawy [2] środowiskowej, wynik, następujący porządek czynności organu właściwego do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach:
a. Po wpłynięciu wniosku, organ winien dokonać kwalifikacji planowanego przedsięwzięcia. Kwalifikacji tej dokonuje się na podstawie przepisów rozporządzenia [6] Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko,
b. Z analizy przedmiotowego przedsięwzięcia wynikać musi, że kwalifikuje się ono, jako potencjalnie znacząco oddziaływujące na środowisko.
W razie ustalenia, że przedsięwzięcie należy do mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, organ zyskuje podstawę do rozstrzygnięcia sprawy w drodze decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, przy czym rozstrzygnięcie może polegać albo na wydaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, która określi środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia, poprzez zamieszczenie elementów wskazanych w art. 82 ustawy [2] środowiskowej, albo na wydaniu decyzji o odmowie zgody na realizację przedsięwzięcia.

Umorzenie postępowania w sprawie.
Na tym etapie postępowania może zaistnieć teoretycznie taka sytuacja, w której organ ustali, że przedsięwzięcie nie kwalifikuje się do przedsięwzięć wymagających oceny oddziaływania na środowisko. Organ w takim przypadku umarza postępowanie, jako bezprzedmiotowe.

Stwierdzenie, czy istnieje obowiązek przeprowadzenia OOŚ?
Organ ustala obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięć, wymienionych w § 3 rozporządzenia [6] Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.
Zgodnie z art. 63 ust. 1 ustawy [2] środowiskowej, obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dla planowanego przedsięwzięcia, mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, stwierdza w drodze postanowienia, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, uwzględniając łącznie następujące uwarunkowania:
1) rodzaj i charakterystykę przedsięwzięcia, z uwzględnieniem:
a) skali przedsięwzięcia i wielkości zajmowanego terenu oraz ich wzajemnych proporcji, a także istotnych rozwiązań charakteryzujących przedsięwzięcie,
b) powiązań z innymi przedsięwzięciami, w szczególności kumulowania się oddziaływań przedsięwzięć realizowanych i zrealizowanych, dla których została wydana decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, znajdujących się na terenie, na którym planuje się realizację przedsięwzięcia, oraz w obszarze oddziaływania przedsięwzięcia lub których oddziaływania mieszczą się w obszarze oddziaływania planowanego przedsięwzięcia w zakresie, w jakim ich oddziaływania mogą prowadzić do skumulowania oddziaływań z planowanym przedsięwzięciem,
c) różnorodności biologicznej, wykorzystywania zasobów naturalnych, w tym gleby, wody i powierzchni ziemi,
d) emisji i występowania innych uciążliwości,
e) ocenionego w oparciu o wiedzę naukową ryzyka wystąpienia poważnych awarii lub katastrof naturalnych i budowlanych, przy uwzględnieniu używanych substancji i stosowanych technologii, w tym ryzyka związanego ze zmianą klimatu,
f) przewidywanych ilości i rodzaju wytwarzanych odpadów oraz ich wpływu na środowisko, w przypadkach gdy planuje się ich powstawanie,
g) zagrożenia dla zdrowia ludzi, w tym wynikającego z emisji;
2) usytuowanie przedsięwzięcia, z uwzględnieniem możliwego zagrożenia dla środowiska, w szczególności przy istniejącym i planowanym użytkowaniu terenu, zdolności samooczyszczania się środowiska i odnawiania się zasobów naturalnych, walorów przyrodniczych i krajobrazowych oraz uwarunkowań miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego - uwzględniające:
a) obszary wodno-błotne, inne obszary o płytkim zaleganiu wód podziemnych, w tym siedliska łęgowe oraz ujścia rzek,
b) obszary wybrzeży i środowisko morskie,
c) obszary górskie lub leśne,
d) obszary objęte ochroną, w tym strefy ochronne ujęć wód i obszary ochronne zbiorników wód śródlądowych,
e) obszary wymagające specjalnej ochrony ze względu na występowanie gatunków roślin, grzybów i zwierząt lub ich siedlisk lub siedlisk przyrodniczych objętych ochroną, w tym obszary Natura 2000, oraz pozostałe formy ochrony przyrody,
f) obszary, na których standardy jakości środowiska zostały przekroczone lub istnieje prawdopodobieństwo ich przekroczenia,
g) obszary o krajobrazie mającym znaczenie historyczne, kulturowe lub archeologiczne,
h) gęstość zaludnienia,
i) obszary przylegające do jezior,
j) uzdrowiska i obszary ochrony uzdrowiskowej,
k) wody i obowiązujące dla nich cele środowiskowe;
3) rodzaj, cechy i skalę możliwego oddziaływania rozważanego w odniesieniu do kryteriów wymienionych w pkt 1 i 2 oraz w art. 62 ust. 1 pkt 1, wynikające z:
a) zasięgu oddziaływania - obszaru geograficznego i liczby ludności, na którą przedsięwzięcie może oddziaływać,
b) transgranicznego charakteru oddziaływania przedsięwzięcia na poszczególne elementy przyrodnicze,
c) charakteru, wielkości, intensywności i złożoności oddziaływania, z uwzględnieniem obciążenia istniejącej infrastruktury technicznej oraz przewidywanego momentu rozpoczęcia oddziaływania,
d) prawdopodobieństwa oddziaływania,
e) czasu trwania, częstotliwości i odwracalności oddziaływania,
f) powiązań z innymi przedsięwzięciami, w szczególności kumulowania się oddziaływań przedsięwzięć realizowanych i zrealizowanych, dla których została wydana decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, znajdujących się na terenie, na którym planuje się realizację przedsięwzięcia, oraz w obszarze oddziaływania przedsięwzięcia lub których oddziaływania mieszczą się w obszarze oddziaływania planowanego przedsięwzięcia - w zakresie, w jakim ich oddziaływania mogą prowadzić do skumulowania oddziaływań z planowanym przedsięwzięciem,
g) możliwości ograniczenia oddziaływania.
2. Postanowienie wydaje się również, jeżeli organ nie stwierdzi potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko.
2a. W postanowieniu, o którym mowa w ust. 2, organ może wskazać na konieczność określenia w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach warunków lub wymagań, o których mowa w art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. b lub c, lub nałożenia obowiązku działania, o którym mowa w art. 82 ust. 1 pkt 2 lit. b.
4. W postanowieniu, o którym mowa w ust. 1, organ określa jednocześnie zakres raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko.
Artykuł 63 ust. 1 ustawy [2] środowiskowej wskazuje, że obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dla planowanego przedsięwzięcia, mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, stwierdza w drodze postanowienia, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, przy uwzględnieniu warunków wymienionym w powyższym artykule, przy czym ustawa [2] środowiskowa, obliguje organ w art. 64 ust. 1, do wcześniejszego zasięgnięcia opinii Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska oraz Państwowego Inspektora Sanitarnego. Organ prowadzący postępowanie jest zatem zobowiązany do ustalenia, czy w sprawie zachodzi konieczność przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia, przy uwzględnieniu stanowisko organów opiniujących.
W przypadku, gdy nie została przeprowadzona ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach właściwy organ stwierdza brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, przy czym charakterystyka przedsięwzięcia stanowi załącznik do decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (art. 84 ust. 1 i 2 ustawy [2] środowiskowej). W przypadku, gdy odstąpiono od konieczności przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, uzasadnienie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, niezależnie od wymogów przewidzianych w przepisach ustawy [1] kodeks postępowania administracyjnego, winno zawierać informację o uwarunkowaniach, o których mowa w art. 63 ust. 1 powyższej ustawy [2], uwzględnionych przy stwierdzeniu braku potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Umożliwia to bowiem dokonanie oceny, co do prawidłowości rozstrzygnięcia, w przedmiocie braku potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia (zobacz wyrok Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Białymstoku z dnia 28.04.2016 rok sygn. II SA/Bk 782/15).
W przypadku ustalania obszaru ograniczonego użytkowania, przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko jest obligatoryjne.

Uzgodnienie zakresu raportu.
Organ uzgadnia zakres raportu.

Zawieszenie postępowania.
W przypadku, w którym organ stwierdza konieczność przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisku i obowiązek dostarczenia raportu oddziaływania na środowisko, do czasu przedstawienia raportu oddziaływania na środowisko, organ zawiesza postępowanie w sprawie.

Doręczenie postanowienia o zawieszeniu postępowania.
Organ doręcza postanowienie o zawieszeniu postępowania przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu na zasadach opisanych w ustawie [1] kodeks postępowania administracyjnego.

Sporządzenie raportu oddziaływania na środowisko.
Raport o oddziaływaniu planowanego przedsięwzięcia na środowisko jest dokumentem prywatnym, a więc zgodnie z art. 245 k.p.c. stanowi dowód tego, że osoba która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Opracowany jest przez osoby posiadające wiadomości specjalne oraz powinien być kompleksowy, spójny i rzetelny. Raport oddziaływaniu na środowisko stanowi kluczowy dowód w sprawach dotyczących ustalenia środowiskowych uwarunkowań dla danego przedsięwzięcia. Jest także podstawowym dokumentem, na którym opiera się organ wydając decyzję rozstrzygającą o istocie sprawy.
Dodatkowo raport musi być zgodny z ewentualnym zobowiązaniem do przedłożenia raportu oraz zgodny z przepisami prawa. Oznacza to, że raport musi uwzględniać wszystkie wymagania nałożone przez ustawodawcę w świetle przepisu art. 66 ustawy [2] środowiskowej, ponieważ jest także kluczowym dowodem w tym postępowaniu administracyjnym (zobacz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 maja 2015 r sygn. II OSK 2313/13 ).
Zarzuty stawiane raportowi oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, powinny być oparte na wykazaniu jego niezgodności z konkretnym przepisem tj. art. 66 ustawy [2] środowiskowej, a także przepisem prawa materialnego, w oparciu o który została ustalona treść wymagania, wskazanego w określonym przepisie art. 52 ustawy [4] prawo ochrony środowiska.
Ponadto, jak wskazał między innymi Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 marca 2009 r. (sygn. akt II OSK 383/08, Lex nr 526577), cyt.: „raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko ma charakter dokumentu prywatnego inwestora będącego dowodem w postępowaniu administracyjnym. Raport oceniany jest przez organ wydający decyzję określającą uwarunkowania środowiskowe, a uczestnicy postępowania mają możliwość zgłoszenia zastrzeżeń dotyczących tego dowodu. Zastrzeżenia te jednak nie mogą być gołosłowne, lecz powinny być poparte np. ekspertyzą, która w sposób udokumentowany wskazuje na wady raportu.”
Raport musi szczegółowo odnosić się do kwestii wpływu inwestycji na środowisko oraz jednoznacznie stwierdzać, że planowana inwestycja nie pogorszy istniejącego stanu środowiska, tzn. nie wpłynie negatywnie na gleby, świat zwierzęcy, roślinność oraz ludzi.
Wymogiem raportu jest również przedstawienie inwestycji w różnych wariantach. Należy jednak podkreślić, że zgodne z prawem ukształtowanie raportu w zakresie tzw. racjonalnego wariantu alternatywnego, nie oznacza sensu stricte opisania konkretnego alternatywnego rozwiązania przedsięwzięcia, na zasadzie lustrzanego odbicia wobec wariantu proponowanego przez inwestora. Odpowiednie, zgodne z zasadą art. 66 ustawy [2] środowiskowej, jest udzielenie informacji o możliwości technicznej takiego rozwiązania, która uwzględni aspekty techniczne jego budowy, co potwierdzi zasadność realizacji przedsięwzięcia, w wariancie proponowanym przez inwestora.
Organ nie może odmówić wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach i zgody na realizację przedsięwzięcia, które nie narusza przewidzianych prawem kryteriów oddziaływania, a zatem działa na podstawie wniosku inwestora oraz przedłożonej przez niego dokumentacji. Poziomy pól elektromagnetycznych w otoczeniu planowanej inwestycji są zależne od charakterystyk technicznych sprzętu nadawczego, a zwłaszcza mocy nadajników, charakterystyk promieniowania anten oraz sposobów rozmieszczenia tych anten. Poziomy te można wyznaczać zarówno obliczeniowo, jak też i pomiarowo. Na etapie planowania lokalizacji korzysta się z technik obliczeniowych. Wyznaczenie poziomów pól elektromagnetycznych w otoczeniu stacji nadawczej (masztu z antenami / wieży telekomunikacyjnej z antenami/instalacji radiokomunikacyjnych), bez znajomości danych technicznych sprzętu radiowego oraz sposobu jego rozmieszczenia, zwłaszcza anten i ich charakterystyk jest niemożliwe, a dokonując oceny stanu faktycznego, organ musi oprzeć się w dużej mierze na danych, zawartych w załączonym do wniosku opracowaniu specjalistycznym, czyli raporcie wykonanym przez uprawnione osoby. Jeżeli dokumentacja taka nie budzi zastrzeżeń, nie zawiera nieścisłości i nieprawidłowości, nie ma podstaw, aby odmówić jej waloru wiarygodności. Dokumentację taką przyjmuje się za podstawę ustaleń faktycznych.
Zgodnie z art. 74 a ustawy [2] środowiskowej autorzy raportu winni spełniać wymogi dotyczące wiedzy i doświadczenia.

Przedłożenie raportu oddziaływania na środowisko.
Wnioskodawca zobowiązany jest przedłożyć raport w wymaganej formie, tj. w trzech egzemplarzach wraz z wersją elektroniczną raportu.

Wznowienie postępowania.
Przedłożenie raportu obliguje organ do wznowienia zawieszonego postępowania.

Przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko.
Z art. 71 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy [2] środowiskowej wynika, iż uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane, jedynie dla planowanych przedsięwzięć mogących zawsze lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.
Art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy [2] środowiskowej, stanowi zaś, że ilekroć w ustawie jest mowa o przedsięwzięciu, rozumie się przez to zamierzenie budowlane lub inną ingerencję w środowisko, polegającą na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu, w tym również na wydobywaniu kopalin. Przedsięwzięcia powiązane, kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także, jeżeli są one realizowane przez różne podmioty.
Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 pkt. 8 ustawy [2] środowiskowej, ilekroć jest w niej mowa o ocenie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, rozumie się przez to postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia, obejmujące w szczególności weryfikację raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, uzyskanie wymaganych ustawą opinii i uzgodnień oraz zapewnienie możliwości udziału społeczeństwa w postępowaniu.
Zgodnie z art. 62 ustawy [2] środowiskowej, w ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko określa się, analizuje oraz ocenia:
1. W ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko określa się, analizuje oraz ocenia:
1) bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na:
a) środowisko oraz ludność, w tym zdrowie i warunki życia ludzi,
b) dobra materialne,
c) zabytki,
ca) krajobraz, w tym krajobraz kulturowy,
d) wzajemne oddziaływanie między elementami, o których mowa w lit. a-ca,
e) dostępność do złóż kopalin;
1a) ryzyko wystąpienia poważnych awarii oraz katastrof naturalnych i budowlanych;
2) możliwości oraz sposoby zapobiegania i zmniejszania negatywnego oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko;
3) wymagany zakres monitoringu.
W przypadku realizacji budowy wieży lub masztu telekomunikacyjnego, najważniejszym czynnikiem fizycznym wywierającym wpływ na środowisko oraz zdrowie i warunki życia ludzi, jest elektromagnetyczne promieniowanie niejonizujące, emitowane przez anteny stacji bazowych i radiolinie.
W takiej sprawie organ powinien ustalić dla każdej z anten, czy w określonej w rozporządzeniu [7] Ministra Środowiska w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów, odległości w przestrzeni, oddziaływania wiązki promieniowania danej anteny, znajdują się miejsca dostępne dla ludzi. Dopiero w oparciu o tak przeprowadzoną analizę, należy wskazać czy zachodzi, bądź nie zachodzi przypadek, że taka inwestycja stwarza zagrożenie dla ludności. W załączniku nr 1 powołanego wyżej rozporządzenia ustalone zostały standardy jakości środowiska dla pól elektromagnetycznych, o częstotliwościach wykorzystywanych przez instalacje radiokomunikacyjne. W przedmiotowym Rozporządzeniu [7], ustawodawca określił standardy jakości środowiska, w postaci dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych, zróżnicowanych dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową oraz miejsc dostępnych dla ludności. W tej sytuacji stwierdzenie, czy poziom pól elektromagnetycznych w środowisku jest dopuszczalny, sprowadza się do określenia, czy mieści się on w granicach standardów, dopuszczalnych dla określonych terenów. Podstawowe znaczenie ma bowiem, z powyższego punktu widzenia, sam charakter przewidywanych zagrożeń i fakt, czy w tym zakresie zostały przyjęte jakieś standardy i czy zamierzona inwestycja mieści się w ich ramach. Podnieść należy, że za utrwalony w orzecznictwie sądów administracyjnych należy uznać pogląd, iż wobec przyjęcia ustawowych, tj. ustalonych w drodze przepisów wykonawczych do ustawy, standardów oddziaływania określonych zagrożeń na środowisko, wyznaczających wielkości graniczne w tym zakresie, rola organu sprowadza się w istocie do stwierdzenia, czy zamierzone oddziaływanie mieści się w wyznaczonych przez przepisy granicach, czy też je przekracza. Rozstrzygając zagadnienia związane z oddziaływaniem przedsięwzięcia na środowisko, organ nie działa na podstawie aktu wiedzy, ale na podstawie przepisu prawnego, a więc aktu władzy, niezależnie od jego podbudowy naukowej (wyrok z dnia 31 stycznia 2007 r., IV SA/Wa 1961/06).

Uzgodnienia i opinie.
Organ prowadzi uzgodnienia warunków realizacji przedsięwzięcia z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska oraz zasięga opinii organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej.

Ocena występowania przesłanek negatywnych określonych ustawą.
Przesłanki odmowy zgody na realizację przedsięwzięcia polegać mogą na (tak samo Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 marca 2012 r. II SA/Gd 689/11):
a. niezgodności lokalizacji przedsięwzięcia z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (art. 80 ust. 2 ustawy [2] środowiskowej),
b. odmowie uzgodnienia warunków realizacji przedsięwzięcia przez organ współdziałający (art. 80 ust. 1 pkt. 1 w zw. z art. 77 ust. 1 ustawy [2] środowiskowej),
c. braku zgody wnioskodawcy na realizację przedsięwzięcia w innym wariancie proponowanym przez wnioskodawcę w sytuacji, gdy organ skorzysta z możliwości określonej w art. 81 ust. 1 ustawy [2] środowiskowej,
d. wykazaniu znaczącego negatywnego oddziaływania na obszar Natura 2000, przy jednoczesnym braku spełnienia przesłanek z art. 34 ustawy [5] o ochronie przyrody (art. 81 ust. 2 ustawy [2] środowiskowej),
e. wykazaniu, że przedsięwzięcie może spowodować nieosiągnięcie celów środowiskowych zawartych w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza, przy jednoczesnym braku spełnienia przesłanek z w art. 68 pkt 1, 3 i 4 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r Prawo wodne t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2268 (art. 81 ust. 3 ustawy [2] środowiskowej).
Szerszego omówienia wymagając przesłanki odmowy zgody na realizację przedsięwzięcia, podniesione w punkcie poprzednim uzasadnienia w lit. c oraz d, a więc przesłanka braku zgody wnioskodawcy na realizację przedsięwzięcia w innym wariancie proponowanym przez wnioskodawcę w sytuacji, gdy organ skorzysta z możliwości określonej w art. 81 ust. 1 ustawy [2] środowiskowej oraz przesłanka wykazania znaczącego, negatywnego oddziaływania na obszar Natura 2000, przy jednoczesnym braku spełnienia przesłanek z art. 34 ustawy [5] o ochronie przyrody (art. 81 ust. 2 ustawy [2] środowiskowej).
W tym miejscu zasadne jest powołanie podstawowych poglądów doktryny i orzecznictwa w tym zakresie:
a. Na podstawie orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, z dnia 29 listopada 2012 roku, sygn. II SA/Ke 724/12, co do konieczności przedstawiania trzech wariantów (zero, alternatywnego oraz najkorzystniejszego dla środowiska), Sąd stwierdził m.in.: „Nie można wykluczyć, że wariant zaproponowany przez wnioskodawcę jest jednocześnie wariantem najkorzystniejszym dla środowiska, w takiej zaś sytuacji można by uznać, że nie będzie zachodziła konieczność przedstawiania trzech wariantów.”
b. Na postawie orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu sygn. II SA/Po 344/12, w przedmiocie celu przedstawienia informacji o wariantach przedsięwzięcia, za Naczelnym Sądem Administracyjnym Sąd stwierdził m.in. „(…) nie można tracić z pola widzenia celu, jakiemu służyć ma instytucja raportu o oddziaływaniu na środowisko. Raporty o oddziaływaniu na środowisko sporządzane są dla określonego rodzaju inwestycji, których oddziaływanie w części przypadków można uznać za negatywne. Stąd też inwestor podejmując się ich realizacji musi przedstawić warianty planowanego przedsięwzięcia w sposób zapewniający możliwość kontroli, czy proponowany wariant jest rozwiązaniem optymalnym, tj. stanowi rozwiązanie najbardziej korzystne nie tylko dla inwestora, ale przede wszystkim dla środowiska".
c. Na podstawie orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu sygn. IV SA/Po 240/12, co do racjonalności wariantu alternatywnego, Sąd stwierdził m.in.: „Ponieważ jednak z przywołanego przepisu wynika, że wariant alternatywny powinien być "racjonalny", to należy przyjąć, że można zasadnie oczekiwać przedstawienia przez inwestora innego wariantu lokalizacyjnego tylko wówczas, jeśli inwestor faktycznie dysponuje już na danym obszarze inną lokalizacją umożliwiającą realizację planowanego przedsięwzięcia. Przy tym, jak wynika z art. 81 ust. 1 ustawy [2] środowiskowej, organ może odmówić wnioskowanej zgody na realizację przedsięwzięcia, z powołaniem się na istnienie innego wariantu realizacyjnego tylko wówczas, jeżeli w toku OOŚ taki wariant ustali i skonkretyzuje oraz wykaże zasadność jego realizacji, a następnie wezwie inwestora do wyrażenia zgody na realizację tego wariantu, zaś inwestor wymaganej zgody nie wyrazi. W niniejszej sprawie organ I instancji powyższej procedury nie dopełnił, stąd powołanie się przezeń na art. 81 ust. 1 ustawy [2] środowiskowej dla uzasadnienia rozstrzygnięcia odmownego było, co najmniej przedwczesne.”
d. Na podstawie orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 31 lipca 2012 roku sygn. II SA. / Bk. 336/12, co do możliwości realizacji inwestycji na obszarze Natura 2000, Sąd stwierdził m.in.: „Słusznie zauważył organ, że z powołanego przepisu ustawy o ochronie przyrody nie wynika bezwzględny zakaz zabudowy na obszarze Natura 2000, lecz zabrania się podejmowania działań (lokalizacja inwestycji niewątpliwie jest działaniem), które mogą znacząco negatywnie pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych, a także w znaczący sposób wpływać negatywnie na gatunki, dla ochrony, których obszar został wyznaczony.”

Wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
Zgodnie z przepisem art. 80 ust. 1 ustawy [2] środowiskowej, jeżeli była przeprowadzona ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, właściwy organ wydaje decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, biorąc pod uwagę:
1) wyniki uzgodnień i opinii, o których mowa w art. 77 ust. 1 ustawy [2] środowiskowej;
2) ustalenia zawarte w raporcie o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko;
3) wyniki postępowania z udziałem społeczeństwa;
4) wyniki postępowania w sprawie transgranicznego oddziaływania na środowisko, jeżeli zostało przeprowadzone.
Art. 82 ustawy [2] środowiskowej określa elementy decyzji wydanej po przeprowadzeniu oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia.
Organ może w decyzji zamieścić obowiązki: przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisko przedsięwzięcia lub analizy po realizacyjnej, wykonania kompensacji przyrodniczej, utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania.

Doręczenie decyzji wnioskodawcy.
Doręczenie odpisu decyzji, w sprawie następuje zgodnie z przepisami działu I rozdziału 8 ustawy [1] kodeks postępowania administracyjnego - w trybie art. 39 ww. ustawy to jest przez pocztę, przez pracowników organu lub przez inne upoważnione osoby lub organy za pokwitowaniem bądź przez zastępcze formy doręczenia z uwzględnieniem stosownych domniemań w tym zakresie (zob.: art. 43 i 44 ustawy [1] kodeks postępowania administracyjnego oraz procedurę dotyczącą doręczania pism w postępowaniu administracyjnym).
Dodatkowo ostateczna decyzja w sprawie przedkładana jest właściwemu organowi ochrony środowiska.

Publikacja decyzji.
Organ podaje do publicznej wiadomości informację o wydanej decyzji i o możliwości zapoznania się z jej treścią, a także uzgodnieniem dokonanym w toku postępowania z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska oraz opinią państwowego powiatowego inspektora sanitarnego.