Procedura orientacyjna ustalająca czy inwestycja wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, ewentualnie oceny oddziaływania na obszary Natura 2000. - Information Point on Telecommunications

Nazwa procedury:
Procedura orientacyjna ustalająca czy inwestycja wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, ewentualnie oceny oddziaływania na obszary Natura 2000.

ORGAN:
Wójt – Urząd Gminy. Burmistrz / Prezydent - Urząd Miasta (organ wydający decyzje środowiskowe). Wyjątek regionalny dyrektor ochrony środowiska dla realizacji regionalnych sieci szerokopasmowych.
Podmioty które wydają decyzje określone w art.72 ust. 1 ustawy [3] środowiskowej, zobowiązane są rozważyć przed wydaniem decyzji, obowiązek oceny oddziaływania na obszar Natura 2000.

INFRASTRUKTURA:
Procedura może dotyczyć realizacji: wolnostojącego masztu telekomunikacyjnego z antenami, wolnostojącej wieży telekomunikacyjnej z antenami, konstrukcji wsporczej i instalacji radiokomunikacyjnych na obiekcie budowlanym.

AKTY PRAWNE:
- [1] Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (wersja skonsolidowana: Dz. Urz. UE 2016 C 202, s.1),
- [2] ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 2096),
- [3] ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (dalej również "ustawa środowiskowa") (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 2081),
- [4] ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 1202),
- [5] ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 799),
- [6] ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 1614),
- [7] rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (tekst jednolity: Dz.U. 2016 poz. 71),
- [8] rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz.U. 2003 nr 192 poz. 1883),
- [9] rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 2 lipca 2010 r. w sprawie zgłoszenia instalacji wytwarzających pola elektromagnetyczne (Dz.U. 2010 nr 130 poz. 879).

OPIS PROCEDURY:
W myśl art. 29 ust. 3 ustawy [4] prawo budowlane, pozwolenia na budowę wymagają przedsięwzięcia, które wymagają przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, oraz przedsięwzięcia wymagające przeprowadzenia oceny oddziaływania na obszar Natura 2000, zgodnie z art. 59 ustawy [3] o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.
Celem ustalenia zakresu tego przepisu należy odwołać się do treści art. 59 ust. 1 ustawy [3] środowiskowej, który stanowi, że przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, wymaga realizacja następujących planowanych przedsięwzięć, mogących znacząco oddziaływać na środowisko:
1) planowanego przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko;
2) planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, jeżeli obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, został stwierdzony na podstawie art. 63 ust. 1 ustawy [3] środowiskowej.
Analizując treść przywołanych przepisów dochodzimy do konstatacji, iż w przypadku przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę będzie wymagane zawsze, gdyż zawsze konieczne jest przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko.
W przypadku natomiast przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisk, pozwolenie na budowę będzie wymagane tylko wtedy, gdy właściwy organ (wydający decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach) stwierdzi obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko.
Jednocześnie realizacja planowanego przedsięwzięcia, innego niż określone w pkt. 1 i 2 wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000, jeżeli:
a) przedsięwzięcie to może znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000, a nie jest bezpośrednio związane z ochroną tego obszaru lub nie wynika z tej ochrony;
b) obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 został stwierdzony na podstawie art. 96 ust. 1 ustawy [3] środowiskowej.

Definicja "oceny oddziaływania na środowisko" zwarta jest w art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy [3] środowiskowej. W myśl tej definicji ocena stanowi postępowanie, w ramach którego prowadzona jest weryfikacja raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, uzyskiwane są: wymagane uzgodnienie i opinia, a także zapewniona jest możliwość udziału społeczeństwa w tym postępowaniu. Nie jest to wyliczenie wyczerpujące.
Pojęcie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wyjaśniają Renata Robaszewska, Marcin Płoszka, Dariusz Kałuża oraz Paulina Wach w publikacji pt. „Decyzje Środowiskowe” Wydawnictwo Wolters Kluwer Warszawa 2015 stwierdzając, iż: „Ocena oddziaływania na środowisko stanowi narzędzie prawne, które pozwala na oddziaływania danego przedsięwzięcia na określone elementy środowiska przyrodniczego, dając podstawę do wskazania jego możliwych oddziaływań i natężenia. Pozwala to organowi administracji, który udziela w formie stosownej decyzji administracyjnej zgody na realizację przedsięwzięcia, na ocenę intensywności tych oddziaływań, uzasadniających wskazanie środków przeciwstawiających się temu oddziaływaniu albo uzasadniających brak zgody na realizację przedsięwzięcia.”
Natomiast pojęcie "oceny oddziaływania na obszar Natura 2000", zdefiniowane zostało w również posiada swoją definicję legalną w art. 3 ust. 1 pkt 7 ustawy [3] środowiskowej. Zgodnie z powołaną definicją przez „ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 rozumie się przez to ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko ograniczoną do badania oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000.”
Niezależnie od powyższych ustaleń pamiętać należy, że przedsiębiorcy telekomunikacyjni realizujący inwestycje telekomunikacyjne, zawsze zobowiązani są przestrzegać wymogów związanych z ochroną gatunkową roślin i zwierząt. Ochrona gatunkowa jest jedną z ustawowych form ochrony przyrody, przewidzianych w art. 6 ust. 1 ustawy [6] o ochronie przyrody i ma na celu zapewnienie przetrwania i właściwego stanu ochrony dziko występujących na terenie kraju lub innych państw członkowskich Unii Europejskiej rzadkich, endemicznych, podatnych na zagrożenia i zagrożonych wyginięciem oraz objętych ochroną na podstawie przepisów umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną, gatunków roślin, zwierząt i grzybów oraz ich siedlisk i ostoi, a także zachowania różnorodności gatunkowej i genetycznej.

Przedsiębiorca telekomunikacyjny ustala konieczność przeprowadzenia oceny oddziaływania na podstawie wykonywanych kwalifikacji. Dobrze wykonane kwalifikacje odpowiadają na trzy pytania:
- czy możemy zaliczyć przedsięwzięcie do zawsze znacząco oddziaływującego na środowisko?
- czy możemy zaliczyć przedsięwzięcie do potencjalnie znacząco oddziaływującego na środowisko?
- czy możemy zaliczyć przedsięwzięcie do potencjalnie znacząco oddziaływującego na obszary naturowe?
W przypadku odpowiedzi negatywnej na każde z tak postawionych pytań przedsiębiorca telekomunikacyjny nie jest zobowiązany do uzyskania decyzji administracyjnej o środowiskowych uwarunkowaniach.
Jako potwierdzenie powyższego stanowiska należy przytoczyć wyrok z dnia 23.11.2011 r. wydany w sprawie do sygn. akt II SA/Wr 603/11, przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w którym podkreślono, że „w pełni przychylić się należy do wyrażonego w piśmiennictwie prawniczym poglądu, w którym za niewłaściwą praktykę uznano wszczynanie postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach tylko i wyłącznie w celu wydania decyzji o umorzeniu postępowania, co ma stanowić suis generis potwierdzenie, faktu że decyzja taka nie jest wymagana. Decyzja o umorzeniu postępowania staje się wówczas sformalizowanym sposobem wykładni przepisów prawa. Takie działanie uznać należy za niedopuszczalne.”

Czy inwestycja zaliczana jest do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko.
Zgodnie z art. 59 ust. 1 pkt 1 ustawy [3] środowiskowej, przeprowadzenie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, jest wymagane w przypadku przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko.
Grupa przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, jest łatwa do zidentyfikowania, poprzez odwołanie się do katalogu określonego w przepisach § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia [7] Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.
Do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się m.in.: instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo, wyznaczona dla pojedynczej anteny, wynosi nie mniej, niż:
a) 2000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
b) 5000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
c) 10 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
d) 20 000 W,
przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo, wyznacza się dla pojedynczej anteny, także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna.
Jednocześnie zgodnie z przepisem art. 124 ust. 2 ustawy [5] prawo ochrony środowiska, przez „miejsca dostępne dla ludności” rozumie się wszelkie miejsca, z wyjątkiem miejsc, do których dostęp ludności jest zabroniony lub niemożliwy bez użycia sprzętu technicznego. W ocenie autorów niniejszego opracowania takie miejsca należy ustalać według istniejącego stanu zagospodarowania bądź zabudowy.
Wyjaśnienie innych pojęć, którymi posługuje się rozporządzenie [7] Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, jest możliwe poprzez odwołanie się do rozporządzeń, bądź orzecznictwa sądowego. I tak:
- w rozporządzeniu [9] Ministra Środowiska w sprawie zgłoszenia instalacji wytwarzających pola elektromagnetyczne, wyjaśniono pojęcie anteny: „Antena jest urządzeniem przeznaczonym do wypromieniowania energii fali elektromagnetycznej.”
- w tym samym rozporządzeniu objaśniono w pkt. 5 przypisów pojęcie „równoważnej mocy promieniowania izotropowego, czyli: zastępcza moc promieniowana izotropowo (EIRP), jest to iloczyn mocy doprowadzonej do anteny i zysku energetycznego anteny odniesionego do źródła izotropowego.”
- w tym samym rozporządzeniu objaśniono w pkt. 6 przypisów pojęcie: „Oś główna wiązki promieniowania anteny, jest to: linia prosta poprowadzona przez środek elektryczny anteny w kierunku wiązki głównej promieniowania tej anteny. Kierunek wiązki głównej promieniowania anteny jest kierunkiem wiązki zawierającym kierunek maksymalnego promieniowania”.
- w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 października 2015 roku sygn. II SA/Wr 462/15 (sprawa rozpoznawana dwukrotnie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu): „Równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczana jest dla pojedynczej anteny nawet w sytuacjach, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna”.
Aktualna regulacja prawna wyłącza zatem wprost, konieczność badania kwestii kumulacji pól.

Czy inwestycja zaliczana jest do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko oraz czy nałożono obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko na podstawie art. 63 ust. 1 ustawy [3] o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.
W przypadku przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, oceny oddziaływania na środowisko dokonuje właściwy organ na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy [3] środowiskowej, jeżeli obowiązek takiej oceny został stwierdzony na podstawie art. 63 ust. 1 ustawy [3] środowiskowej.
Grupa takich przedsięwzięć ustalana jest poprzez odwołanie się do katalogu określonego w przepisach § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia [7] Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.
Do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się m.in.: instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia [7] Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:
a) 15 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 5 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
b) 100 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 20 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
c) 500 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 40 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
d) 1000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 70 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
e) 2000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m i nie mniejszej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
f) 5000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m i nie mniejszej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
g) 10 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 300 m i nie mniejszej niż 200 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny, także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna;
Jednocześnie zgodnie z przepisem art. 14 ust. 2 ustawy [5] prawo ochrony środowiska, przez „miejsca dostępne dla ludności” rozumie się wszelkie miejsca, z wyjątkiem miejsc, do których dostęp ludności jest zabroniony lub niemożliwy bez użycia sprzętu technicznego. W ocenie autorów niniejszego opracowania takie miejsca należy ustalać według istniejącego stanu zagospodarowania, bądź zabudowy.
Wyjaśnienie innych pojęć, którymi posługuje się rozporządzenie [7] Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, jest możliwe poprzez odwołanie się do rozporządzeń bądź orzecznictwa sądowego. I tak:
- w rozporządzeniu [9] Ministra Środowiska w sprawie zgłoszenia instalacji wytwarzających pola elektromagnetyczne, wyjaśniono pojęcie anteny: „Antena jest urządzeniem przeznaczonym do wypromieniowania energii fali elektromagnetycznej.”
- w tym samym rozporządzeniu objaśniono w pkt. 5 przypisów pojęcie „równoważnej mocy promieniowania izotropowego, czyli: zastępcza moc promieniowana izotropowo (EIRP), jest to iloczyn mocy doprowadzonej do anteny i zysku energetycznego anteny odniesionego do źródła izotropowego.”
- w tym samym rozporządzeniu objaśniono w pkt. 6 przypisów pojęcie: „Oś główna wiązki promieniowania anteny jest to linia prosta poprowadzona przez środek elektryczny anteny w kierunku wiązki głównej promieniowania tej anteny. Kierunek wiązki głównej promieniowania anteny jest kierunkiem wiązki zawierającym kierunek maksymalnego promieniowania”.
- w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 października 2015 roku sygn. II SA/Wr 462/15 (sprawa rozpoznawana dwukrotnie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu) „Równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczana jest dla pojedynczej anteny nawet w sytuacjach, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna".
Aktualna regulacja prawnawyłącza zatem wprost, konieczność badania kwestii kumulacji pól.

Czy regionalny dyrektor ochrony środowiska wydał postanowienie, zaliczające dane przedsięwzięcie do mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na obszary Natura 2000.
Zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy [6] o ochronie przyrody, planowane przedsięwzięcia, które mogą znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000, wymagają przeprowadzenia oceny oddziaływania na te obszary, na zasadach określonych w ustawie [3] środowiskowej.
Ustalenie, czy przedsięwzięcie może znacząco oddziaływać na obszary Natura 2000, jest każdorazowo dokonywane przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska, na zasadzie art. 97 ust. 1 ustawy [3] środowiskowej. Zgodnie natomiast z przepisem art. 97 ust. 2 ustawy [3] środowiskowej, jednie ustalenie przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska, znaczącego oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000, umożliwia rozstrzygnięcie w drodze postanowienia o nałożeniu obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszary Natura 2000.
Tym samym dopiero wydanie postanowienia regionalnego dyrektora ochrony środowiska, pozwala zaliczyć dane przedsięwzięcie do mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na obszary Natura 2000.
Rozstrzygające znaczenie w tej materii przyznać należy art. 96 ustawy [3] środowiskowej, zgodnie, z którym „Organ właściwy do wydania decyzji wymaganej przed rozpoczęciem realizacji przedsięwzięcia, innego niż przedsięwzięcie mogące znacząco oddziaływać na środowisko, które nie jest bezpośrednio związane z ochroną obszaru Natura 2000 lub nie wynika z tej ochrony, jest obowiązany do rozważenia, przed wydaniem tej decyzji (decyzji określonych w art. 72 ust. 1 ustawy [3] środowiskowej), czy przedsięwzięcie może potencjalnie znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000.
Zatem, jak wynika z powyżej przytoczonych przepisów, organ właściwy do wydania decyzji wymaganej przed rozpoczęciem realizacji przedsięwzięcia (w sytuacjach w nich wskazanych), jest obowiązany do rozważenia, czy przedsięwzięcie może potencjalnie znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000. Nie oznacza to jednak (jak wskazał NSA w wyroku z dnia 18 listopada 2015 r., sygn. akt II OSK 585/14), że w każdej decyzji wymienionej w art.72 ust. 1 ustawy [3] środowiskowej, niezależnie od tego, czego ona dotyczy, musi się znaleźć stwierdzenie świadczące o tym, że organ administracji rozważał możliwość oddziaływania inwestycji na obszar Natura 2000. "Mogą istnieć sytuacje na tyle oczywiste, że nie sposób czynić organowi administracji zarzutu, iż w decyzji nie dał wyrazu temu, iż w jego ocenie inwestycja nie ma znaczenia dla, nawet położonych w niedalekim sąsiedztwie, obszarów Natura 2000".
Jak zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w motywach wyroku z dnia 16 czerwca 2015 r. sygn. akt II SA/Lu 975/14, z regulacji zawartych w art. 96 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, nie wynikają wprost kryteria, jakimi organ powinien się kierować podczas dokonywania oceny, co do konieczności przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000. Kryteria te można jednak wypracować w drodze interpretacji obowiązujących rozwiązań prawnych. Jednym z tych rozwiązań jest mająca swoje źródło w art. 6 ust. 2 ustawy [5] Prawo ochrony środowiska, jak również w art. 191 ust. 1 Traktatu [1] o funkcjonowaniu Unii Europejskiej - zasada przezorności. Ponadto, przy dokonywaniu przedmiotowej oceny organ każdorazowo winien poddać badaniu wpływ zakładanego przedsięwzięcia na elementy środowiska przyrodniczego, z uwagi na występowanie których, zostały wyznaczone obszary Natura 2000. Dopiero to określenie pozwoli na ustalenie, czy przedsięwzięcie to może potencjalnie, a więc hipotetycznie, niekoniecznie rzeczywiście, oddziaływać na obszar Natura 2000 i czy istnieje konieczność nałożenia przez organ obowiązku, o którym mowa w przytoczonym wyżej art. 96 ust. 3 ustawy [3] środowiskowej (por. wyrok NSA z dnia 24 grudnia 2012 r., sygn. akt II OSK 1383/11, LEX nr 1282388).
Wpływ taki na obszar Natura 2000 może mieć miejsce zarówno w trakcie realizacji inwestycji (np. prowadzenie wykopów, plantowanie ziemi, wylewanie substancji, hałas i płoszenie ptaków), jak również po zrealizowaniu przedsięwzięcia.
W przywołanym wyroku z dnia 16 czerwca 2015 r. sygn. akt II SA/Lu 975/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wywodził, że gdy inwestycja objęta wnioskiem – w świetle regulacji rozporządzenia – nie należy do przedsięwzięć mogących zawsze bądź potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, a nieruchomość, w obrębie, której przedmiotowa inwestycja ma zostać zrealizowana, nie jest objęta ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przy czym przedmiotowe zamierzenie nie będzie w żaden sposób związane z ochroną obszaru Natura 2000, to fakt, że zamierzenie to ma być zlokalizowane w obszarze chronionego krajobrazu, w otulinie parku krajobrazowego oraz na obszarze specjalnej ochrony ptaków sieci Natura 2000, sprawia, że organ I instancji miał wszelkie podstawy by podejrzewać, że planowana inwestycja może potencjalnie znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000. To z kolei uzasadniało podjęcie przez organ I instancji postanowienia nakładającego na inwestorów – w trybie art. 96 ust. 3 ustawy [3] środowiskowej – obowiązku przedłożenia regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska dokumentów, o których mowa w tym przepisie, celem podjęcia przez ten organ postanowienia, co do ewentualnego obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 (art. 97 ust. 1 ustawy [3] środowiskowej).